Του Κώστα Δροσάτου (Νέα Υόρκη) από το syntheseis.blogspot.com
Το άρθρο κινείται κοντά και στις δικές μας απόψεις (δείτε εδώ)
Με αφορμή τα πρόσφατα βίαια γεγονότα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τα οποία οδήγησαν για μια ακόμα φορά στη φθορά ιδιωτικών περιουσιών και στην ατιμωρησία των ταραξιών άνοιξε η συζήτηση για την κατάργηση του ασύλου.
Η συζήτηση αυτή η οποία ανατροφοδοτείται περιοδικά τα τελευταία 15 χρόνια είναι, κατά τη γνώμη μου, αποπροσανατολιστική από το πραγματικό πρόβλημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι το άσυλο αλλά η μη εφαρμογή της υπάρχουσας νομοθεσίας.
Είναι αλήθεια ότι συμβολικά δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης ασύλου σε μια δημοκρατική κοινωνία. Από την άλλη, πάλι στο συμβολικό επίπεδο, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει προγραμματισμένη εκτροπή της δημοκρατίας ώστε το άσυλο να θεσμοθετηθεί εγκαίρως και πριν την εκτροπή. Συνεπώς, στο βαθμό που εγώ αντιλαμβάνομαι τις καταστάσεις, στο συμβολικό επίπεδο το άσυλο υφίσταται ως "θεσμικό απόθεμα" για χρήση σε περιπτώσεις εκτροπής της δημοκρατίας αλλά και σαν θεσμικό πλαίσιο εφαρμογής της ακαδημαϊκής ελευθερίας και δημοκρατίας.
Παρ' όλα αυτά προσωπικά έχω επιφυλάξεις για τις αναστολές που θα έχει οποιοσδήποτε δικτάτορας να καταργήσει το άσυλο και να επιβάλλει την κατ' αυτόν εννοούμενη τάξη εντός και εκτός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Η συζήτηση, λοιπόν, θα έπρεπε να περιστρέφεται στη μη εφαρμογή του νόμου ο οποίος πάραχωρεί στη διευρυμένη, με βάση τον πρόσφατο νόμο-πλαίσιο, επιτροπή ασύλου την έγκριση της εισόδου της αστυνομίας σε χώρους που οριοθετούνται εντός των ορίων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, εφόσον τελούνται αξιόποινες πράξεις.
Ακούγεται ότι ο συγκεκριμένος νόμος δεν εφαρμόζεται για την αποφυγή πολιτικού κόστους. Το συγκεκριμένο επιχείρημα αποτελεί κατ' εμέ μια εντελώς ανεδαφική δικαιολογία με δεδομένο ότι πρώτη φορά προβλέπεται πολιτικό κόστος λόγω ενέργειας με την οποία συμφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.
Θεωρώ ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα της Ελλάδας έχει τους ανθρώπους με την απαιτούμενη γνώση, την οξυδέρκεια και τη διπλωματική ικανότητα να χειριστεί την κατάσταση στηριζόμενη στην υπάρχουσα νομοθεσία αντί να αφήσει την κοινωνία να παραπέμπει το θέμα στις "καλένδες της κατάργησης του ασύλου". Άλλωστε αυτού του είδους η παραπομπή θα εγείρει μια μακρόχρονη συζήτηση εντός της κοινωνίας και μια ατέρμονη νομοθετική διαδικασία που θα διχάσει την κοινωνία και κυρίως θα παρατείνει το πολύ σοβαρό τρέχον πρόβλημα της υπόθαλψης εντός του πανεπιστημίου ανθρώπων που παρανομούν.
paideia.gr
Το άρθρο κινείται κοντά και στις δικές μας απόψεις (δείτε εδώ)
Με αφορμή τα πρόσφατα βίαια γεγονότα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τα οποία οδήγησαν για μια ακόμα φορά στη φθορά ιδιωτικών περιουσιών και στην ατιμωρησία των ταραξιών άνοιξε η συζήτηση για την κατάργηση του ασύλου.
Η συζήτηση αυτή η οποία ανατροφοδοτείται περιοδικά τα τελευταία 15 χρόνια είναι, κατά τη γνώμη μου, αποπροσανατολιστική από το πραγματικό πρόβλημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι το άσυλο αλλά η μη εφαρμογή της υπάρχουσας νομοθεσίας.
Είναι αλήθεια ότι συμβολικά δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης ασύλου σε μια δημοκρατική κοινωνία. Από την άλλη, πάλι στο συμβολικό επίπεδο, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει προγραμματισμένη εκτροπή της δημοκρατίας ώστε το άσυλο να θεσμοθετηθεί εγκαίρως και πριν την εκτροπή. Συνεπώς, στο βαθμό που εγώ αντιλαμβάνομαι τις καταστάσεις, στο συμβολικό επίπεδο το άσυλο υφίσταται ως "θεσμικό απόθεμα" για χρήση σε περιπτώσεις εκτροπής της δημοκρατίας αλλά και σαν θεσμικό πλαίσιο εφαρμογής της ακαδημαϊκής ελευθερίας και δημοκρατίας.
Παρ' όλα αυτά προσωπικά έχω επιφυλάξεις για τις αναστολές που θα έχει οποιοσδήποτε δικτάτορας να καταργήσει το άσυλο και να επιβάλλει την κατ' αυτόν εννοούμενη τάξη εντός και εκτός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Η συζήτηση, λοιπόν, θα έπρεπε να περιστρέφεται στη μη εφαρμογή του νόμου ο οποίος πάραχωρεί στη διευρυμένη, με βάση τον πρόσφατο νόμο-πλαίσιο, επιτροπή ασύλου την έγκριση της εισόδου της αστυνομίας σε χώρους που οριοθετούνται εντός των ορίων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, εφόσον τελούνται αξιόποινες πράξεις.
Ακούγεται ότι ο συγκεκριμένος νόμος δεν εφαρμόζεται για την αποφυγή πολιτικού κόστους. Το συγκεκριμένο επιχείρημα αποτελεί κατ' εμέ μια εντελώς ανεδαφική δικαιολογία με δεδομένο ότι πρώτη φορά προβλέπεται πολιτικό κόστος λόγω ενέργειας με την οποία συμφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.
Θεωρώ ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα της Ελλάδας έχει τους ανθρώπους με την απαιτούμενη γνώση, την οξυδέρκεια και τη διπλωματική ικανότητα να χειριστεί την κατάσταση στηριζόμενη στην υπάρχουσα νομοθεσία αντί να αφήσει την κοινωνία να παραπέμπει το θέμα στις "καλένδες της κατάργησης του ασύλου". Άλλωστε αυτού του είδους η παραπομπή θα εγείρει μια μακρόχρονη συζήτηση εντός της κοινωνίας και μια ατέρμονη νομοθετική διαδικασία που θα διχάσει την κοινωνία και κυρίως θα παρατείνει το πολύ σοβαρό τρέχον πρόβλημα της υπόθαλψης εντός του πανεπιστημίου ανθρώπων που παρανομούν.
paideia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου