Μεσημέρι. Περίπου 1.30 το μεσημέρι.
Έχω πάει να συνοδέψω συγγενικό μου πρόσωπο που έφευγε στο εξωτερικό. Λόγω ενός σημαντικού ραντεβού που είχα στο Κέντρο, το αποχαιρετώ (αφού πρώτα περνά στο χώρο των duty free) και φεύγω. κατεβαίνω να πάρω το 78. Για όσους δεν ξέρουν από Θεσσαλονίκη, το 78 είναι η γραμμή του αστικού που συνδέει το Αεροδρόμιο με την πόλη.
Για κακή μου τύχη το αστικό είχε φύγει πριν από 1-2 λεπτά. Το βλέπω να απομακρύνεται. Το επόμενο θα ερχόταν σε περίπου 30 λεπτά. "Λες να προλάβω να φθάσω έγκαιρα;", αναρωτήθηκα. Σκέφτηκα να ειδοποιήσω τα άτομα που θα συναντούσα. Δεν είχα όμως κάρτα. Ανεβαίνω πάλι στο κτίριο του Αεροδρομίου.
Ρωτάω από δω κι από κει. Τίποτε... Πουθενά κάποιος χώρος που να πωλούσε τέτοια πράγματα. Σε μια δόση, μου είπε μία ευγενική κυρία να πάω στο μαγαζί που πουλά συσκευές και αξεσουάρ για κινητά τηλέφωνα. Πηγαίνω αλλά... είχε κατεβάσει ρολά!! Και μιλάμε αυτό έγινε στις 1 και μισή το μεσημέρι!! Με ένα αεροδρόμιο γεμάτο κόσμο.
Μα είναι δυνατόν ένας τέτοιος χώρος να μην έχει διαθέσιμα τέτοια πράγματα; Πες ότι κάτι θες να αγοράσεις. Τί θα κάνεις; Είμαστε με τα καλά μας;
Αυτά μας λείπουν, αλλά οι μπουγάτσες των 3 ευρώ και οι καφέδες των 4,5 ευρώ για όρθιους πελάτες όχι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου