Το πολιτεύεσθαι του ΚΚΕ ...το κόμμα σου λαέ;

Λόγω και του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ στις 18-22 Φεβρουαρίου, τελευταία βομβαρδίζομαι, οικιοθελώς και μη, με νέα κείμενα προς ανάγνωση, και νέες προτάσεις κι ιδέες από συμφοιτητές της Π.Κ.Σ. Έχω φυσικά μια περίεργη σχέση με την ΚΝΕ και το ΚΚΕ. θα έλεγε κανείς πως βρισκόμαστε σ' αυτό το χρονικό σημείο της σχέσης έρωτα που αλλοτριώνεται. Κάτι μεταξύ αγάπης και μίσους. Στο σημείο αυτό του έρωτα, που ενώ βλέπεις το τέλος να πλησιάζει, ενώ το σπρώχνεις να έρθει πιο γρήγορα, ξαφνικά σταματάς να κατακρίνεις όλα τα κοινώς αποδεκτά μειονεκτήματα, κάτι που έκανες με σκοπό να οδηγήσεις τον αποδέκτη σε άσχημες σκέψεις ώστε να σε χωρίσει και να την βγάλεις εσύ καθαρή χωρίς τύψεις. Στην προκειμένη περίπτωση, από την μια πλευρά, μιλώ για απειλές διαγραφών που με κάνουν και γελάω, αφετέρου για άσχημες κριτικές που εκφράζω στους φίλους του ΚΚΕ (όχι απαραίτητα κομμουνιστές.), κάτι που οδηγεί σε περισσότερο έντονες κι ανούσιες-εφόσον μιλάμε για την «φονταμενταλιστική» ΚΝΕ-συζητήσεις.

Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος από τους δύο αποσκοπεί πιο πολύ στην γενική ομοιογένεια-προβατοποίηση της κοινωνίας που δεν ανατροφοτοδείται με σκέψεις προς κριτική: Το καπιταλιστικό-υπερκαταναλωτικό σύστημα κυβερνήσεων & ΜΜΕ, ή το ΚΚΕ; Σαφώς και οι δύο αυτοί δρόμοι είναι διαφορετικοί, ίσως και άκρως αντίθετοι, όμως αλήθεια, πόσο σημαντικό είναι αυτό αν και οι δύο καταλήγουν στην ίδια ομοιογενή κατάσταση της κοινωνίας;

Για μένα υπάρχουν οι πολίτες που μαζεύονται και φτιάχνουν, ανανεώνουν και κατευθύνουν πολιτικά το κόμμα, ενώ για το ΚΚΕ υπάρχει «το κόμμα στο οποίο μπαίνουν οι πολίτες» και "συμμορφώνονται". Και για να το πετύχει αυτό το ΚΚΕ, υπάρχουν οι λεγόμενες συνεργασίες, δηλαδή μια συζήτηση 5 λεπτών και κάποιο στέλεχος που θα κινδυνολογήσει και θα κουνήσει τα χέρια του "έτσι ΚΝίτηκα" ώστε να νιώσεις βλάκας που άρχισες τη συζήτηση, υπάρχουν οι ΟΒ (Οργάνωση Βάσης) όπου θα συμμετάσχει σαφώς το ίδιο στέλεχος που θα κατευθύνει την τυφλή έκθεση ιδεών με έτοιμη κριτική πως άμεση αφομοίωση απ' τους συμμετέχοντες. Όλα αυτά βέβαια σε πρώτο επίπεδο. Αργότερα αλλά και πιο πριν, τα πράγματα γίνονται πιο στεγνά και στυγνά. Ας μην ξεχνάμε βέβαια και την «στρατολόγηση μελών» (sic!).

Συνεχίζω λοιπόν,

Επισκέφτηκα κι εγώ το παζάρι βιβλίου στην Κλαυθμόνος, και μέσα σ' όλα τα άλλα, αγόρασα και ένα βιβλίο «Σύγχρονοι Προβληματισμοί Για Έναν Καλύτερο Κόσμο» (2?). Σ' αυτό υπάρχουν κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην Καθημερινή από τον Δεκέμβριο του 1995 ως τα τέλη Φεβρουαρίου 1996, ως μέρη μιας ενότητας με τον τίτλο «Δέκα απαντήσεις σε ένα μεγάλο ερώτημα». Στο βιβλίο αυτό, υπάρχουν απόψεις και της Kristeva, Βουλγαρικής καταγωγής και πολιτογραφημένη Γαλλίδα που έγινε γνωστή για τις μελέτες της για την γλώσσα αλλά και ως θεωρητικός του φεμινισμού.

Στη βάση του ριζικά νέου μοντέλου διανόησης της Kristeva λοιπόν, ο διανοούμενος δεν θα στρατεύεται στις τάξεις οργανωμένων μηχανισμών κατάκτησης της εξουσίας, αφού τέτοιοι μηχανισμοί είναι θα έλεγα φτιαγμένοι για να συντρίβουν, να περιορίζουν ή να αναμασούν τον πρωτοποριακό λόγο που προορίζεται να αρθρώσει ο διανοούμενος, όταν σταματήσει βέβαια να βρίσκεται στη θέση του ταγμένου ή του υπηρετούντος του σχήματος, που τον μυεί σε εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Αυτοί οι μηχανισμοί, που μέσα τους προσωπικά εντάσσω και το ΚΚΕ, ασχέτως των θέσεών και των πορειών τους, κάμπτουν την μαρτυρία όσων τις υπηρετούν γιατί λειτουργώντας ως ιμάντες μεταβίβασης ιδεών, παρασύρουν τους διανοούμενους στην ενσωμάτωση τους στο σύστημα.

Γι' αυτό και η Kristeva, ξεχωρίζει σε διαφορετικές ομάδες τον άνθρωπο που μιλά "εκ μέρους" μια οργάνωσης ή ενός κόμματος από τον ανεξάρτητο άνθρωπο που κατευθύνεται μόνο από την προσωπική-κριτική του σκέψη. Ο πρώτος σαφώς, αναμασά και διαλαλεί τον λόγο ενός "οργανωμένου πλαισίου", λέξεις πολύ γνωστές και φιλικές στην ΚΝΕ, ενώ αντίθετα ο δεύτερος πορεύεται προς την δημιουργία νέου ύφους και ήθους.

Επίλογος:

Πιστεύω μεν στον κομμουνισμό ή σε μεγάλο μέρος του, όσο ουτοπικό κι αν είναι ένα τέτοιο σύστημα, αλλά όχι στο ΚΚΕ και στους δρόμους που ακολουθεί αυτό. Παρόλα αυτά, είναι από τα λίγα, αν όχι το μόνο κόμμα, που γνωρίζεις από πριν τι πρόκειται να αποφανθεί και με τι πρόκειται να συμφωνήσει ή όχι. Αυτό από την μια είναι καλό γιατί είναι ίσως η μόνη περίπτωση που γνωρίζεις τι ψηφίζεις, από την άλλη αποτελεί το ξύλινο κι ανεπαρκές μοντέλο σκέψης που όλοι γνωρίζουμε.

Αντί να πετάξουμε την πολιτική στα σκουπίδια («απολιτίκ»), θα είναι σίγουρα καλύτερα, να χωρίσουμε το πολιτεύεσθαι από την πολιτική πράξη. Το πρώτο, εξυπηρετεί αντικρουόμενα συμφέροντα σε έναν αγώνα επικράτησης και καταστολής, ενώ η πολιτική πράξη, υπηρετεί το κοινό όφελος που αναδύεται μέσα σε αξιακά συστήματα.

Νίκος Π.

patsnik