Του Νεκτάριου Β. Νώτη
Μπορεί η Ελλάδα να οφείλει πολλά στην ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε ό,τι αφορά τα κονδύλια που έχει εισπράξει για έργα και υποδομές, αποδεικνύεται όμως... «αχάριστη». Στην τελική ευθεία προς τις ευρωκάλπες και λίγοι Έλληνες ψηφοφόροι γνωρίζουν ότι το ελληνικό κράτος είναι ο μεγαλύτερος παραβάτης στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Υποθέσεις επί υποθέσεων για παραβάσεις της κοινοτικής νομοθεσίας, που έχουν οδηγήσει σε σωρεία παραπομπών. Το χειρότερο όλων είναι ότι -όλα αυτά τα χρόνια- λίγοι εκ των Ελλήνων ευρωβουλευτών και ακόμα λιγότεροι υπουργοί και βουλευτές έχουν ενδιαφερθεί να βελτιώσουν την εικόνα μας προς τα έξω. Τι να κάνουν δηλαδή;
Πολύ απλά, να οδηγήσουν τη χώρα μας προς τη συμμόρφωσή της στην κοινοτική νομοθεσία. Αποτέλεσμα; Για παράδειγμα, την τελευταία δεκαετία, η Ελλάδα βρίσκεται μαζί με την Ισπανία και την Ιταλία στην κορυφή του σχετικού πίνακα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με πρόστιμα για τον έλεγχο των επιδοτήσεων. Είναι όμως μακράν πρώτη στην κατά κεφαλήν επιβάρυνση ανά φορολογούμενο, λαμβανομένης υπόψη της μεγάλης πληθυσμιακής διαφοράς με τις δυο αυτές χώρες. Ποιες υποθέσεις είναι, όμως, αυτές, στις οποίες η Ελλάδα εξακολουθεί να μην συμμορφώνεται;
• Απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων
• Εξίσωση ορίων ηλικίας για άνδρες και γυναίκες στο δημόσιο,
• Ηλεκτρονικά παιχνίδια («φρουτάκια», κουλοχέρηδες)
• Ηλεκτρονικές επικοινωνίες (οδηγία σχετικά με τον ανταγωνισμό)
• Καταστήματα οπτικών (αν μη πτυχιούχος οπτικός μπορεί να ανοίξει τέτοιο κατάστημα).
Σκεφτείτε ακόμα ότι, σε ό,τι αφορά το περιβάλλον, η χώρα μας
• Δεν έχει ενσωματώσει στο εθνικό δίκαιο15 κοινοτικές οδηγίες,
• Έχει 3 εκκρεμείς υποθέσεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (απόβλητα, ρύπανση, δημόσια υγεία), ενώ
• 24 υποθέσεις είναι «ανοιχτές», δηλαδή έχει κινηθεί για αυτές προδικαστική διαδικασία από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή!
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε το μείζον θέμα των έργων διαχείρισης των απορριμμάτων της Αττικής, που ακόμα δεν έχουν αρχίσει, και την -στο παρά πέντε- αποφυγή καταβολής προστίμων για τις παράνομες χωματερές. Πώς όμως εφαρμόζεται το κοινοτικό δίκαιο;
Το κοινοτικό δίκαιο υπερισχύει τόσο έναντι του εθνικού δικαίου όσο και έναντι του συντάγματος – με εξαίρεση συγκεκριμένες διατάξεις, όπως για το πολίτευμα και τη θρησκεία. Υπάρχουν κανόνες, οι οποίοι είναι άμεσης εφαρμογής, δηλαδή ο Έλληνας νομοθέτης δεν έχει περιθώριο ούτε κατ’ ελάχιστον διαφοροποίησης (κανονισμοί), υπάρχουν και οι οδηγίες, που δίνουν ένα περιθώριο διαφοροποίησης στον κρατικό νομοθέτη, κρατώντας πάντα το πνεύμα που ορίζει η οδηγία, γι’ αυτό και βλέπουμε μερικές διαφοροποιήσεις ανά χώρα, όπως η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας. Οι οδηγίες αποτελούν ουσιαστικά κατευθύνσεις, στις οποίες ο εθνικός νομοθέτης μπορεί να κάνει τις απαραίτητες προσαρμογές. Μάλιστα, η διαδικασία, που ακολουθείται από τα κοινοτικά όργανα, δίνει και δεύτερη τουλάχιστον ευκαιρία στις χώρες μέλη να συμμορφωθούν. Κι αυτό κάνει ακόμα χειρότερη την εικόνα της χώρας μας. Δείτε γιατί:
Το άρθρο 228 της κοινοτικής νομοθεσίας υποχρεώνει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να προσφεύγει στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων εναντίον των κρατών-μελών που δεν συμμορφώνονται μετά την πρώτη καταδίκη από το Δικαστήριο για παραβιάσεις της Κοινοτικής νομοθεσίας και να εισηγείται ταυτόχρονα την επιβολή κοινοτικού προστίμου.
Μετά το 2005 ισχύει αυστηρότερη διαδικασία με στόχο την έγκαιρη συμμόρφωση των κρατών – μελών στις αποφάσεις του Δικαστηρίου, δηλαδή κάθε φορά που η Επιτροπή προσφεύγει δεύτερη φορά κατά κράτους-μέλους για την ίδια παραβίαση της κοινοτικής νομοθεσίας προτείνει ένα πρόστιμο, το οποίο «τρέχει» αναδρομικά από την έκδοση της πρώτης απόφασης και ένα δεύτερο πρόστιμο που καταβάλλεται με την έκδοση της δεύτερης καταδικαστικής απόφασης ανεξάρτητα από τη συμμόρφωση.
Μπορεί η Ελλάδα να οφείλει πολλά στην ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε ό,τι αφορά τα κονδύλια που έχει εισπράξει για έργα και υποδομές, αποδεικνύεται όμως... «αχάριστη». Στην τελική ευθεία προς τις ευρωκάλπες και λίγοι Έλληνες ψηφοφόροι γνωρίζουν ότι το ελληνικό κράτος είναι ο μεγαλύτερος παραβάτης στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Υποθέσεις επί υποθέσεων για παραβάσεις της κοινοτικής νομοθεσίας, που έχουν οδηγήσει σε σωρεία παραπομπών. Το χειρότερο όλων είναι ότι -όλα αυτά τα χρόνια- λίγοι εκ των Ελλήνων ευρωβουλευτών και ακόμα λιγότεροι υπουργοί και βουλευτές έχουν ενδιαφερθεί να βελτιώσουν την εικόνα μας προς τα έξω. Τι να κάνουν δηλαδή;
Πολύ απλά, να οδηγήσουν τη χώρα μας προς τη συμμόρφωσή της στην κοινοτική νομοθεσία. Αποτέλεσμα; Για παράδειγμα, την τελευταία δεκαετία, η Ελλάδα βρίσκεται μαζί με την Ισπανία και την Ιταλία στην κορυφή του σχετικού πίνακα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με πρόστιμα για τον έλεγχο των επιδοτήσεων. Είναι όμως μακράν πρώτη στην κατά κεφαλήν επιβάρυνση ανά φορολογούμενο, λαμβανομένης υπόψη της μεγάλης πληθυσμιακής διαφοράς με τις δυο αυτές χώρες. Ποιες υποθέσεις είναι, όμως, αυτές, στις οποίες η Ελλάδα εξακολουθεί να μην συμμορφώνεται;
• Απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων
• Εξίσωση ορίων ηλικίας για άνδρες και γυναίκες στο δημόσιο,
• Ηλεκτρονικά παιχνίδια («φρουτάκια», κουλοχέρηδες)
• Ηλεκτρονικές επικοινωνίες (οδηγία σχετικά με τον ανταγωνισμό)
• Καταστήματα οπτικών (αν μη πτυχιούχος οπτικός μπορεί να ανοίξει τέτοιο κατάστημα).
Σκεφτείτε ακόμα ότι, σε ό,τι αφορά το περιβάλλον, η χώρα μας
• Δεν έχει ενσωματώσει στο εθνικό δίκαιο15 κοινοτικές οδηγίες,
• Έχει 3 εκκρεμείς υποθέσεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (απόβλητα, ρύπανση, δημόσια υγεία), ενώ
• 24 υποθέσεις είναι «ανοιχτές», δηλαδή έχει κινηθεί για αυτές προδικαστική διαδικασία από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή!
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε το μείζον θέμα των έργων διαχείρισης των απορριμμάτων της Αττικής, που ακόμα δεν έχουν αρχίσει, και την -στο παρά πέντε- αποφυγή καταβολής προστίμων για τις παράνομες χωματερές. Πώς όμως εφαρμόζεται το κοινοτικό δίκαιο;
Το κοινοτικό δίκαιο υπερισχύει τόσο έναντι του εθνικού δικαίου όσο και έναντι του συντάγματος – με εξαίρεση συγκεκριμένες διατάξεις, όπως για το πολίτευμα και τη θρησκεία. Υπάρχουν κανόνες, οι οποίοι είναι άμεσης εφαρμογής, δηλαδή ο Έλληνας νομοθέτης δεν έχει περιθώριο ούτε κατ’ ελάχιστον διαφοροποίησης (κανονισμοί), υπάρχουν και οι οδηγίες, που δίνουν ένα περιθώριο διαφοροποίησης στον κρατικό νομοθέτη, κρατώντας πάντα το πνεύμα που ορίζει η οδηγία, γι’ αυτό και βλέπουμε μερικές διαφοροποιήσεις ανά χώρα, όπως η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας. Οι οδηγίες αποτελούν ουσιαστικά κατευθύνσεις, στις οποίες ο εθνικός νομοθέτης μπορεί να κάνει τις απαραίτητες προσαρμογές. Μάλιστα, η διαδικασία, που ακολουθείται από τα κοινοτικά όργανα, δίνει και δεύτερη τουλάχιστον ευκαιρία στις χώρες μέλη να συμμορφωθούν. Κι αυτό κάνει ακόμα χειρότερη την εικόνα της χώρας μας. Δείτε γιατί:
Το άρθρο 228 της κοινοτικής νομοθεσίας υποχρεώνει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να προσφεύγει στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων εναντίον των κρατών-μελών που δεν συμμορφώνονται μετά την πρώτη καταδίκη από το Δικαστήριο για παραβιάσεις της Κοινοτικής νομοθεσίας και να εισηγείται ταυτόχρονα την επιβολή κοινοτικού προστίμου.
Μετά το 2005 ισχύει αυστηρότερη διαδικασία με στόχο την έγκαιρη συμμόρφωση των κρατών – μελών στις αποφάσεις του Δικαστηρίου, δηλαδή κάθε φορά που η Επιτροπή προσφεύγει δεύτερη φορά κατά κράτους-μέλους για την ίδια παραβίαση της κοινοτικής νομοθεσίας προτείνει ένα πρόστιμο, το οποίο «τρέχει» αναδρομικά από την έκδοση της πρώτης απόφασης και ένα δεύτερο πρόστιμο που καταβάλλεται με την έκδοση της δεύτερης καταδικαστικής απόφασης ανεξάρτητα από τη συμμόρφωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου