 |
Μετά του απάντησα με τη δική μου άποψη και έτσι δημιουργήθηκε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Ελπίζω να σας αρέσει.
Ανδρέας Μιαούλης: Στον κόσμο αυτό συμβαίνουν διάφορα παράδοξα κι απαράδεκτα, κι από ένα σημείο κι ύστερα, θα ήταν ίσως καλύτερα κανείς να μην δίνει και τόση σημασία. Χρόνια τώρα, ως γνήσιοι Ρωμιοί, με μια ροπή προς τον σκυλοκαβγά, μαλλιοτραβιόμαστε γύρω από το… ακανθώδες ζήτημα της Eurovision: Πολιτιστικό γεγονός, ή απλώς μια άλλη εκδοχή του Γάμου του Καραγκιόζη; Εγώ κλίνω περισσότερο προς την δεύτερη εκδοχή, όμως βέβαια ποιος είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω το καλλιτεχνικό μέγεθος ενός Sakis, ή μιας Καλομοίρας (Kalomoira, επί το αγγλικότερον, προφερόμενο και Καλομόϊρα, για να μην βρεθεί κανείς να πει ότι δεν έχω πάρει το Lower, επιτυχώς αποφοιτήσας από τις αλήστου μνήμης Σχολές Στρατηγάκη – που δεν έχω!)
Ο μπελάς αρχίζει όμως από τη στιγμή που οι υπέρμαχοι του «θεσμού», στην προσπάθειά τους να προσδώσουν κάποιο κύρος στην όλη –πάντα κατά τη γνώμη μου- euroαρλούμπα, προσπαθούν να ρίξουν στο φιλότιμο όλους εμάς τους σκεπτικιστές, επικαλούμενοι λόγους προβολής τη ς χώρας στο εξωτερικό και προώθησης του τουρισμού μας.
Μα καλά, βρε χριστιανοί μου, ποια στοιχεία της χώρας μας να προβληθούν, μέσα από μια διοργάνωση όπου οι διαγωνιζόμενοι διαγκωνίζονται ποιος θα μοιάζει περισσότερο με τον άλλον –σε επίπεδο μουσικών συνθέσεων, στίχων, αισθητικής, σκηνικής παρουσίας κ.λ.π.; Πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, η Eurovisιon από καταβολής της ποτέ δεν έφτασε να γίνει φορέας προώθησης και προβολής του καλού ευρωπαϊκού τραγουδιού (εξ ου και οι συχνές αποχές από την όλη φιέστα χωρών με σημαντική μουσική παράδοση, όπως η Γαλλία και κυρίως η Ιταλία), καταντώντας μια γλυκανάλατη γιορτούλα, που σε τίποτε και με κανέναν τρόπο δεν κατάφερνε να επηρεάσει (ούτε καν αρνητικά) τα ευρωπαϊκά μουσικά πράγματα.
Έλα όμως που η είσοδος των κυριολεκτικά διψασμένων για αμερικανιές χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ ήρθε να βυθίσει το θεσμό ακόμη περισσότερο στην ανυποληψία, σε σημείο που το κύριο χαρακτηριστικό του πια να είναι η πολιτιστική ισοπέδωση, και μια φρικτή, θα την χαρακτήριζα, ομοιογένεια των διαγωνιζομένων, σε σημείο που, αν δεν ξέρεις εκ των προτέρων από πούθε κρατάει η σκούφια τους, να νομίζεις ότι πρόκειται για διαγωνισμό τραγουδιού μεταξύ παράνομων μεταναστών κάπου στο Νέο Μεξικό των ΗΠΑ.
Να μην είμαστε μίζεροι, μας συμβουλεύουν οι υπέρμαχοι της Eurovision, και, αν τύχει και προκόψει η συμμετοχή μας στο διαγωνισμό, να τυλιχτούμε στις κυανόλευκες και να κατέβουμε στους δρόμους να πανηγυρίσουμε. Να κατέβουμε στους δρόμους να πανηγυρίσουμε γιατί η δική μας συμμετοχή, με μουσική του στιλ ντουπ, ντουπ, ντουπ ντουπ ,- ντουπ-ντουπ, και στίχους του ύφους, If your love is untrue/ I will lose my left shoe πρώτευσε, ή έστω ήρθε δεύτερη ή τρίτη, επικρατώντας της αντίστοιχης του Μπουζουκιστάν με μουσική στιλ νταπ , νταπ, νταπ, νταπ,- νταπ-νταπ και στίχους του ύφους, Please stand up and just shake it/shake it hard, ‘till you break it. Προς τι οι πανηγυρισμοί; Επειδή τα δικά μας φραγκολεβαντίνικα ενδεχομένως θα είναι καλύτερα από τα αντίστοιχα του Μπουζουκιστάν? Μα είναι αυτός λόγος για να νιώσει κανείς εθνικά υπερήφανος;
Κι όσο για τον τουρισμό μας, τα έχουμε πει χίλιες φορές: Ρε, δε πάει να ξεγοφιαστεί ο Sakis (δι)αγωνιζόμενος υπέρ βωμών και εστιών; Αν δεν ανεβάσουμε (και πολύ μάλιστα!) το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών, χαΐρι και προκοπή δεν πρόκειται να δούμε. Άρα τι μένει απ’ όλη αυτή την ιστορία; Η αποθέωση της χαζοχαρουμενοσύνης, ή μήπως δεν είναι έτσι, κύριε Δήμαρχέ μας των Αθηνών;
Υ.Σ. Μου κάνει εντύπωση που οι ασχολούμενοι με το σπορ (στιχουργοί, συνθέτες, κ.λ.π.) παριστάνουν ότι τάχα δεν το έχουν πάρει χαμπάρι ότι η όλη ιστορία έτσι όπως έχει (από)καταντήσει, δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη χαρά του αρκουδιάρη, γιατί σε διαφορετική περίπτωση, θα πάσχιζαν να πιάσουν τουλάχιστον τον λήγοντα, φτιάχνοντας κανένα τραγουδάκι της προκοπής, που ίσως με λίγη τύχη θα έβρισκε κάποια θέση στα ευρωπαϊκά charts.
www.amioul.pblogs.gr
Our Greek TV
Ορθολογική κριτική και όχι υπερβολική.
Καταρχάς να πω, αν δεν το πρόσεξες στο blog, ότι παρακολουθω τη Eurovision. Μου άρεσε όμως παλιότερα, που είχε και μια αγνότητα. Δεν την έζησα πολύ παλιά, αλλά κάποια τραγούδια τύπου Volare και πολλά άλλα, απλά τα ευχαριστιόσουν.
Πλέον έχεις απόλυτο δίκιο διαγωνίζονται χώρες που νομίζουν πως έχουν μουσική να δείξουν, που μπορεί να έχουν, αλλά μιμούνται την Αμερική.
Το θέμα του ποιό τραγούδι θα ακουστεί μετά είναι μεγάλη υπόθεση. ΚΑΝΕΙΣ από τους νικητές δεν ωφελήθηκε από τη Eurovision, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Δες την σαν ένα reality, ένα tv show (που αυτό είναι)
Ασχολείσαι λίγο με τους συμμετέχοντες και μετά ΤΕΛΟΣ.
Αυτό είναι όλο.
Παρόλο που την βλέπω, δε συμφωνώ με τη χαζομουσική, δε συμφωνώ με τον αγγλικό στίχο, δε συμφωνώ με τη μανία να κερδίζουμε κάθε χρόνο (Έλληνες βλέπεις!), ΔΕ συμφωνώ με τα χρήματα που ξοδεύονται και ΔΕ συμφωνώ να ανακαταεύονται πολιτικοι, δήμαρχοι, ιερείς σε τέτοια θέματα.
Άλλη δουλειά δεν έχει ο Κακλαμάνης, να ζητά στον Σάκη να φέρει την πρωτιά.
Απλά και εκείνοι το βλέπουν ως άλλον έναν τρόπο να αποσπάσουν θετικές εντυπώσεις.
Λες και με τη νίκη της Παπαρίζου ωφελήθηκε η Νέα Δημοκρατία!!!!!
Τέλος για το Σάκη, προσωπικά τον θεωρώ τον καλύτερο ΣΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΟΥ (το τονίζω!), αλλά δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε περισσότερο απ' όσο πρέπει.
Και όταν ασχολούμαστε, όπως τουλάχιστον εγώ, να έχουμε επίγνωση του γεγονότος, να είμαστε μεν απενοχοποιημένοι, αλλά να μη φτάνουμε και στην υπερβολή.
Ένα τηλεοπτικό προϊόν είναι που ελπίζω κάποτε να γίνει και ιδιωτικό να μην το χρεωνόμαστε μετά...
Αυτά τα λίγα!!
A. Μιαούλης: Πολύ σωστά! Το πρόβλημά μας, ως λαός, είναι ότι τις περισσότερες φορές χάνουμε το μέτρο -τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Σαν πρώην ναυτικός, το μόνο που δεν με παίρνει να παραστήσω είναι τον κουλτουριάρη! Κι όσο για το κρατικό κανάλι, αφού το όλο θέαμα έχει τέτοια φοβερή ακροαματικότητα, έχει την υποχρέωση να ασχοληθεί μαζί του και να το προβάλει, χωρίς ωστόσο να χάνει το μέτρο. Όλα καλά, λοιπόν, κι εγώ την βλέπω τη γιορτούλα με την παρέα μου, αν μη τι άλλο για να παρακολουθώ πώς... εξελίσσονται οι συμμαχίες μεταξύ των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ, κι ασφαλώς δεν χάθηκε ο κόσμος, κι ούτε αξίζει τον κόπο όλη αυτή η φασαρία, όμως δεν αντέχω να μου λένε πως περιμένουν από την Eurovision για να ανέβει ο τουρισμός μας, τη στιγμή που, από την άποψη των παρεχόμενων υπηρεσιών, είμαστε τουλάχιστον απαράδεκτοι. Αυτό κι από κοντά ο ισχυρισμός ότι πρόκειται περί... εθνικής υπόθεση! Αυτά δεν αντέχω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου